Χανόμαστε, ξέρεις...
Οι άνθρωποι, χανόμαστε, ξεχνιόμαστε, έτσι μου είπε κάποιος.

Στα αστέρια που με περιβάλλουν, το κρύο της νύχτας, η μουσική της σιωπής, οι πολλές αϋπνίες μου. Καλά όλα αυτά. Εσύ μου χάνεσαι; Κι αν χάνεσαι, πού διαλέγεις να χαθείς; Εγώ, μη φοβάσαι, μόνο στον εαυτό μου χάνομαι. Σαν να τριγυρίζω στους λαβύρινθους της καρδιάς, να προσπερνώ αρτηρίες, να φτάνω στο κέντρο κι εκεί να στέκομαι σαστισμένη. Τι κάνω εδώ; Πώς χάθηκα; Πώς να γυρίσω; Πού να γυρίσω; Κι όμως ξημερώνει κι εγώ ξυπνώ και γύρω μου τίποτα κόκκινο, μόνο η συννεφιά μου...