Κι ανάμεσα στους καπνούς και στο κρασί που κρέμεται στην άκρη της γλώσσας αναρωτιέμαι. 'Ωρες ώρες όλα φαίνονται τόσο περίεργα γύρω μου, σαν να τα βλέπω μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Και καθώς το τραγούδι που συνοδεύει τους καπνούς και το κρασί ξαναπαίζει, μένεις κι αναρωτιέσαι πώς οι ζωές των ανθρώπων περιπλέκονται και χωρίζουν με τόσο πολλούς τρόπους, σε τόσο πολλά επίπεδα. Ο ένας φεύγει για ένα μικρό ταξίδι που θα τον φέρει στον πιο σημαντικό του άνθρωπο, ο άλλος μιλάει με ένα χυμό μήλου δίπλα του για ξεχασμένους έρωτες κι εσύ απολαμβάνεις τον καπνό και το κρασί, καθώς η μέρα αλλάζει και ξεκινά μια τελείως διαφορετική που μοιάζει μόνο ίδια με την προηγούμενη.
Κι όλα αυτά τι νόημα θα είχαν αν δεν υπήρχες εσύ;
Να με εμπνέεις στις λέξεις που χαράσσουν αυτό το χαρτί.
Να με κάνεις να περιμένω στωικά, χωρίς να μου φαίνεται ποτέ "πολύ", για να κουραστώ.
Να μου μιλάς και να γνωρίζω τον κόσμο από την αρχή, μέσα από κάθε λέξη σου και κάθε κίνησή σου.
Να με πειράζεις, τι είναι αυτά που λέω παλι, τι ρούχο είναι αυτό, πώς είναι τα μαλλιά μου, τι μου έκανε το κρασί πάλι...
να με προκαλείς να απαντήσω, τι είπες, ασυναρτησίες πάλι, πόση ειρωνεία μπορείς και χρησιμοποιείς, πάλι ξέχασες το τάδε που λέγαμε...;
Να με κάνεις να γελάω όπως μόνο εσύ μπορείς.
Να σε θέλω μ' έναν τρόπο πρωτόγνωρο, που δεν αφήνει περιθώρια κι όρια, που αφήνει να κυριαρχούν τα ένστικτα μόνο και καμιά λογική, που με καίει από πάνω μέχρι κάτω με μια φωτιά ανυπόφορη.
Να σε ερωτεύομαι κάθε μέρα από την αρχή.
Να κάνεις κάθε λέξη -ακόμα και αυτές εδώ- τόσο φτωχή μπροστά σε όλα αυτά, σε αυτό το ένα.
Να λέω ένα πράγμα και να καταλαβαίνεις κάθε πιθανό του, για μένα, νόημα.
Να σε αγαπάω.
Για κάθε στιγμή.
Για πάντα.
