ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ-ΓΟΥΙΣΚΟΝΣΙΝ

Ήταν ένα ζεστό απόγευμα του Αυγούστου, όταν η Τζέην, πεθαίνοντας από βαρεμάρα, χάζευε τα χελιδόνια να πετούν νωχελικά δίπλα στο μπαλκόνι της. Τα τσιγάρα είχαν τελειώσει, τα νεύρα της ήταν τσιτωμένα σαν χορδές ξεκούρδιστου βιολιού –τόσο από τη ζέστη, όσο και από την ανάγκη της για νικοτίνη.


Ο ήλιος κόντευε να δύσει και  η Τζέην φλέρταρε με την ιδέα ενός απογευματινού μπάνιου. Είχε πολύ καιρό να κάνει μπάνιο το απόγευμα –χρόνια. Την τελευταία φορά, πότε να ήταν; Διάσπαρτες και κομματιασμένες εικόνες πέρασαν από το μυαλό της αστραπιαία: άμμος σε κάθε σημείο του κορμιού της, η υγρασία της θάλασσας, τα νωτισμένα της μαλλιά μπερδεμένα, δύο χέρια ξένα και δύο μάτια..

«Μαμά, να πάω να παίξω με τη Μαρίλια;», διέκοψε τις σκέψεις της ο Νίκολας. Αφηρημένη, η Τζέην γύρισε προς τη φωνή του οχτάχρονου γιου της και για μερικές στιγμές χάθηκε στα δύο μεγάλα, υγρά του μάτια. Τα μάτια του, πελώρια και γαλάζια, με τις δείνες τους που μπορούσαν τόσο εύκολα και αβίαστα να καταπιούν, θα έλεγες, την ψυχή της, την κοίταγαν με ανυπομονησία. Της έφευγε, σκέφτηκε η Τζέην. Σήμερα η Μαρίλια, αύριο ο τάδε φίλος του, μεθαύριο κάπου πιο μακριά... «Μαμά!Ακούς;», ξαναρώτησε ο Νίκολας επιτακτικά με την αδημονία των μικρών παιδιών αποτυπωμένη στη φωνή και τις κινήσεις του. «Ναι, αγάπη μου, αλλά μην αργήσεις.»

 
Ήταν απόγευμα του Αυγούστου και ο νους της δεν μπόρεσε να μην καταφύγει στον Μάικ. Ο Μάικ, golden boy της δεκαετίας του ’80, με πολλά λεφτά, κάποια όνειρα και πολλές γυναίκες. Ο Μάικ, μια καλοκαιρινή νύχτα σ’ ένα πάρτυ για τα εγκαίνια μιας πολυεθνικής εταιρείας, της οποίας ήταν ιδρυτικό μέλος. Και ένα χρόνο αργότερα, ο Μάικ, η Τζέην και ο Νίκολας. Φυσικά, το όνειρο δεν κράτησε πάνω από τρία χρόνια. Ένα βράδυ, ήταν ο Μάικ και η Αμάντα, στο γραφείο του. Οι δυο τους. Και η τρίτη, η Τζέην, που είχε τη φαεινή ιδέα να του κάνει έκπληξη για τα γενέθλιά του. Η έκπληξη ήταν όλη δική της. Στην αρχή, δεν μπορούσε να καταλάβει την εικόνα: ο Μάικ πάνω από το γραφείο του, και γύρω του δύο γυναικεία πόδια με καλσόν στο χρώμα του δέρματος και κομψές σκούρες γόβες. Τώρα που το καλοσκεφτόταν: στο χρώμα του δέρματος; Δεν ήταν και πολύ σέξυ…

Το ρολόι της ζωής προχώρησε, και το ίδιο έκανε και η Τζέην. Οι σχέσεις με τον Μάικ ήταν πλέον τυπικές –αλλά πολιτισμένες. Το κατά δύναμιν. Και η Τζέην δοκίμαζε να προχωρήσει. Το κατά δύναμιν κι εδώ. Οι άντρες ήταν πλέον γι’ αυτήν σαν τα φρούτα: καθένας φύτρωνε στην εποχή του, όταν αυτή είχε επέλθει, το ίδιο συνέβαινε και στη σχέση τους μαζί της. Καλώς ή κακώς.

Την επόμενη μέρα, όταν ο Νίκολας έπινε το γάλα του, η Τζέην κατέβηκε τη σκάλα του εξοχικού της, για να πάρει την αλληλογραφία. Πέρα από κάτι διαφημιστικά και τους λογαριασμούς, την προσοχή της τράβηξε ένας μεγάλος χάρτινος φάκελος. Προτίμησε να τον ανοίξει με την ησυχία της, όταν ο Νίκολας θα ήταν για μπάνιο με τους φίλους του. Μέσα στο φάκελο, βρήκε ένα τριαντάφυλλο και μια σελίδα, όπου με μικρά και κολλημένα γράμματα διάβασε: “Σε 3 τριαντάφυλλα σε περιμένει ένα κλειδί.” Το γράμμα φυσικά δεν είχε στοιχεία αποστολέα και η Τζέην παραξενεύτηκε, αλλά θεώρησε ότι πρόκειται είτε για κακόγουστο αστείο είτε για λάθος.

 

Η μέρα της συνεχίστηκε όπως και οι υπόλοιπες: μαγείρεψε, πήγε θάλασσα, ασχολήθηκε με τον κήπο…Το βραδάκι την επισκέφτηκε η κολλητή της, η Βίβιαν. Η Τζέην δεν είχε πολλούς φίλους. Θες η δουλειά της, δημοσιογράφος σε μεγάλο κανάλι, θες το παιδί και ότι ήταν ανύπαντρη μητέρα; Θες τα κέφια της που έμοιαζαν με αυτούς τους τρομαχτικούς κλόουν που δεν ξέρεις ποτέ αν κλαίνε ή γελάνε; 

Το βράδυ, με την παρέα φτηνού αλκοόλ, κι ενώ απολάμβαναν τον αέρα της θάλασσας, η Βίβιαν ρώτησε αναπάντεχα: “Τι γίνεται με αυτόν τον τύπο; Τέυλορ λεγόταν;” Η Τζέην, δυσαρεστημένη και αμήχανη, καθώς τα προσωπικά της δεν ήθελε να τα βγάζει στη φόρα σαν απλωμένη μπουγάδα (και σίγουρα ήταν πιο βρώμικα από αυτήν), απάντησε: “Ε, τίποτα μωρέ. Εγώ στην Καλιφόρνια διακοπες, εκείνος στο Γουισκόνσιν για δουλειά. Σαν να μη μας έφταναν οι διαφορές, έχουμε και διαφορά ώρας…” 

Η Βίβιαν δεν απάντησε. Η σιωπή της, βαρύγδουπη, σαν τούβλο που πέφτει καταμεσής ενός άδειου δωματίου. Δε συμφωνούσε. Εντάξει, πληγώθηκε. Όλοι πληγώνονται στο παιχνίδι της ζωής. Αλλά νικητής και νικημένος δεν υπάρχει. Και η Τζέην έκανε λάθος, εάν νόμιζε ότι με το να ακροπατεί στις ζωές των αντρών που γνώριζε, κέρδιζε έστω και στιγμές ευτυχίας. Ήθελε να προσπαθήσει να αποδείξει ότι υπάρχει νικητής. Βλακείες, σκέφτηκε η Βίβιαν. Για εκείνη, η Τζέην στεκόταν συνεχώς πάνω από μια φωτιά, για να ζεσταθεί, αλλά ποτέ δεν τα κατάφερνε, γιατί φοβόταν μην καεί. Και το χώμα κάτω από τα πόδια της παρέμενε κρύο. Άλλοι θα παρομοίαζαν τη φωτιά με ένα άλμα που δεν κάνει κάποιος, απο φόβο ότι δε θα ανοίξει το αλεξίπτωτο, ενώ βλέπει ότι το έδαφος γύρω του σιγά σιγά τρώγεται…

Προς έκπληξη της Τζέην, το γράμμα με το τριαντάφυλλο επανεμφανίστηκε την επόμενη μέρα (με τη διαφορά ότι στο σημείωμα τα τριαντάφυλλα ήταν δύο). Και τη μεθεπόμενη –“σε ένα τριαντάφυλλο, σε περιμένει ένα κλειδί”. Η αλήθεια είναι ότι η Τζέην περισσότερο ενοχλήθηκε παρά παραξενεύτηκε με αυτή τη φάρσα. Και είχε και τη Βίβιαν να σκαρώνει σενάρια: Μήπως είναι κρυφός θαυμαστής; Παλιός εραστής; Επίδοξος βιαστής; Ο Μάικ; Στο τελευταίο, η Τζέην την κεραυνοβόλησε με ένα βλέμμα που προμηνούσε τη λήξη της φιλοξενίας της…

Και η μεγάλη μέρα έφτασε. Αυτή τη φορά, δεν ήρθε φάκελος, αλλά δέμα, όπου βρισκόταν ένα κουτί και μέσα του ένα κλειδί. Το σημείωμα έλεγε: “Σε περιμένω με το Νίκολας αύριο βράδυ σπίτι μου. Το κλειδί δικό σου. Τέυλορ.” Μέσα στο δέμα ήταν δυο αεροπορικά εισιτήρια. Χωρίς επιστροφή. Προβλέψιμη η αντίδραση της Βίβιαν (“φραγκάτο και ερωτευμένο το τυπάκι!Μπράβο, Τζεηνάκι μου!”).

Η Τζέην κράτησε για αρκετή ώρα το σημείωμα στα χέρια της, και μετά το πέταξε μαζί με τα εισιτήρια στα σκουπίδια. Το κλειδί το επέστρεψε ταχυδρομικώς στον Τέυλορ.

Μετά από δέκα μέρες γύρισε με το Νίκολας στη Νέα Υόρκη και στη δουλειά.

Η Τζέην πέθανε μετά από δέκα χρόνια. Η καρδιά της απλώς σταμάτησε, είπαν οι γιατροί.