Το στίγμα

Το στίγμα μας...
Ή μάλλον το στίγμα που μας άφησαν κάποιοι να το κουβαλάμε χωρίς να θέλουμε...
Δε μας ρωτάνε καν...
Το στίγμα μας...
Το δικό μου θα έχει πάντα μια ζωή που αφαιρέθηκε άδικα στα 15...
Μια Αθήνα παλιά που δε θα μπορώ να θυμάμαι κάποια στιγμή...
Ανθρώπους να φωνάζουν και να μην ακούγονται...
Αστυνομικούς να χτυπούν και να αφήνουν σημάδια στο κορμί και στην καρδιά μου...
Μια βροχή από πέτρες, καπνούς, γυαλιά, δάκρυα...
Μια απογοήτευση από το σύστημα, από το σχολείο, από τους φίλους που τελευταία στιγμή δεν ακολούθησαν γιατί λύγισαν...
Μια εικόνα, εμένα και δυο παιδιά δεκαεπτά χρονών να ακούμε ότι δεν έχει νόημα να κάνουμε αποχές και πορείες
γιατί τίποτα δεν αλλάζει...
Το στίγμα μας;
Μια μαυρίλα, μια θολούρα, μια απογοήτευση αβάσταχτα βαθιά,
ένας χαμός...
Το στίγμα μου δε θέλω να είναι στίγμα...