Στιγμή

Δεν ξέρω
πώς είναι να αγαπάς μια στιγμή...
Μια φλόγα που στην ανάμνησή σου σβήνει...
Μια θύμηση γλυκιά και πικρή
που με γυρνά σε ξεχασμένους τόπους...
Δε γνώρισα
πώς είναι να κρατάς μια στιγμή...
Να μην αφήνεις να ξεφύγει μια πνοή...
Που σαν αχός στο τέλος θα χαθεί
στο παιχνίδι που σκαρώνει σε ένα βράδυ η μοίρα.
Δεν έμαθα
ποτέ μου να μιλώ με φτιασίδια...
Μα αυτό, μάτια μου, σε πήρε μακριά...
Σε τόπους μακρινούς, πέρα από μένα...
Νιώθω
πώς είναι να αγαπάς μια ζωή...
Να χάνεσαι σε ένα παραμύθι...
Μα πες μου, μάτια μου, ποιο είναι το τέλος
και ποια η αρχή...;
Σε σένα αφήνομαι,
κρατώ τη στιγμή σου
ώσπου να σε χάσω ξανά
μέχρι να βρω την πηγή σου...
Μάτια μου, μη με ψάξεις!
Θα ζω στις στιγμές...
Σ΄αυτές που δεν αγάπησα,
σ΄αυτές που δεν κράτησα,
σ' ένα χάος που εγώ
ποτέ δεν κατάλαβα...